Hoihoi daar,

Vandaag is het alweer mijn eennalaatste werkdagje geweest hier op de boerderij. Ook de afgelopen week is absurd snel voorbijgevlogen (en de tijd vliegt nog steeds). En dat voelt eerlijk gezegd even best wel gek. Wel heb ik vandaag nog heel erg kunnen genieten van mijn verblijf hier, en ik wil jullie er graag over vertellen.

Ik heb het vooral in de ochtend heel erg druk gehad! Al om 7:30 uur stond ik in mijn dik pak met kleding onder de bomen noten te rapen (of eigenlijk te rollen). Er zijn er zoveel, dat je in principe iedere dag een hele kist vol zou kunnen laden! Aangezien we dat niet iedere dag doen, had ik er vandaag maar liefst 3. Na ongeveer een uurtje werd ik de kippenstal in geroepen. Daar heb ik meegeholpen de kippen te “leren” waar zij eieren moeten leggen, namelijk in de zogenoemde nesten. Op het moment leggen de kipjes nog weleens overal en nergens in de stal een ei, en als dat zo door zou gaan dan zouden we iedere dag een twee uur durende ronde moeten doen totdat we alles bij elkaar gevonden hebben! Om deze “grondeieren” te reduceren, heb ik kipjes die waren gaan zitten in andere delen van de stal, of die elkaar beschermden (dat was een teken van willen gaan leggen ofzo?), in m’n armen genomen en meegenomen naar de nesten. Aangezien de beestjes nog heel jong zijn, heb ik maarliefst ongeveer anderhalf uur hiermee mogen helpen en heb ik dus een heleboel kipjes mogen optillen. Zo nu en dan voelde ik een “pik” of een “pok” op m’n schouder en zelfs een keer op m’n hoofd, maar ik ben verder weer heel de stal uitgekomen.

Meteen vanuit de stal ben ik met mijn gastvrouw en -heer in de auto gestapt op weg naar de bieten- en appelperser waar we het recept voor “Randy” (hun eigen sap, met bieten, appel, gember en citroen) (als je een naam-explanation wil moet je maar even in de comments vragen…) hebben aangepast en steeds weer net iets andere hoeveelheden sap hebben gemixt, geproefd en vergeleken met elkaar. Uit eindelijk hadden we vier opties met net weer verschillende verhoudingen, waarvan nummer 3 (ook mijn lieveling, hehe!) gewonnen heeft. Het recept daarvan hebben we dus opgeschreven en aan de bieten- en appelperser gegeven zodat hij het drankje voor m’n gastgezin gereed kan maken. Ik vond het heel leuk om mee te mogen proeven en oordelen wat het lekkerste was. Maar nog het allermeeste heb ik genoten van de heen- en terugreis naar en van dit uitje. We reden namelijk door een gletsjes-landschap: je kon daar de sporen van gletsjers uit de ijstijd nog zien, bijvoorbeeld kleine heuveltjes in het dal tussen de grotere bergen in. Door het autoraampje kon ik kijken naar een enorm wijds uitzicht met tallen van huisjes en bossen in de bergen waar de mist prachtig tussen de bomen hing. Aangezien de loods van de bieten- en appelperser hoger gelegen was, heb ik vanuit daar ook af en toe stiekem het wonderschone landschap bewonderd. Een groot donkergroen bos, heel ver weg, met bomen die eruit zagen alsof ze allemaal verhalen wilden vertellen, of beter gezegd alsof ze zelf een verhaal waren. Het was zo, zo mooi!

Weer thuis aangekomen heb ik even snel geholpen met het ophangen en vouwen van de was, en toen zijn we gaan middageten. Na het middageten was de dag veel rustiger. Ik heb toen met de hond gewandeld en ben verder gegaan met noten rapen (zoals ik al zei, die bomen zijn echt niet bij te houden!!) Toen ik even buiten zat om de lieve katjes gezelschap te houden, viel het me op hoe mooi onze boerderij eigenlijk is! Het is echt zoals je een klassieke boerderij voorstelt… met een grote stal/loods en daaraanvast een kleiner huisje als woongedeelte, met een gezellige aparte keuken waar binnenshuis de meeste tijd wordt doorgebracht, muren van hout, een ouderwetse oven waar takken in verbrand worden, een groot houten balkon waar men de was ophangt, een hooizolder in de stal, en mijn kamertje is een apart gedeelte van de koude, muffige zolder…

Vanmiddag heeft mijn gastvrouw mij gevraagd of er nog iets is dat ik hier graag wil eten voordat ik weer naar huis ga. Dus ik heb voorgesteld om iets typisch Zwitsers te bedenken! Vandaar het gerecht dat vanavond op de tafel stond: pasta met aardappelen (SAMEN gekookt) met kaas erdoorheen! En warme zelfgemaakte appelmoes. Dit pastagerecht wordt meestal in de Alpen gegeten, en wij hebben het precies zoals het hoort gemaakt maar dan niet met echte Alpenkaas, die is namelijk van koeien die zo hoog in de bergen staan, dat zij alleen maar gras eten (want er is daar alleen maar gras!) Ondanks onze niet-alpen kaas was het eten echter ook zo heel erg lekker en heel erg vullend. Het is een maaltijd die je inderdaad als boeren gezin na een zware dag hard werken op het land en flink in de modder gerold te hebben, op tafel zet. Het gaf me de vibe helemaal! XD

En nu is het alweer avond en schrijf ik deze blog, stuurt mijn gastvrouw de foto’s in voor de Agriviva-wedstrijd waarover ik jullie verteld heb (ik heb dankzij jullie een winnaar gekozen en die stuur ik samen met de foto van o.a. mij met bieten achter op de tractor in!), ga ik nog snel douchen en daarna weer even lezen in mijn boek of schrijven in m’n journal. En dan op tijd slapen om morgen mijn laatste hele dag hier optimaal te kunnen beleven. Wat gek, eigenlijk. Over nu precies twee dagen zit ik al in het vliegtuig en ben ik bijna thuis. Wat ga ik het hier missen, ook al ben ik blij dat ik mijnlieve mensen thuis weer kan zien. Ik ga jullie in ieder geval zeker nog op de hoogte houden van de kersjes op mijn Zwitserse taart, dus houd vooral goed je e-mail in de gaten! Voor nu wens ik jullie weer een fijne avond en ik stuur een knuffel vanuit hier!

Liefs,

Roxy